قدس آنلاین - رقیه توسلی: پروژه های نیمه تمام، ورودی روستا می آیند به خوشآمدگویی مان... «پیست دوچرخه سواری»، «سالن ۶ هزار نفری»، «بیمارستان ۳۲۰ تختخوابی»... و ایضاً رَمه ای که حوالی استادیوم بیکاره می چرد و درختانی که هم قواره گنبد فلزی شده اند.

چشم ها در ابتدای «ماهفروجک» جور عجیبی زجر می کشند و به فکر فرو می روند. دیدن سازه های در حسرت بازگشایی و رصد دو دهه بی اعتنایی، مغموم ات می کند!

ناگزیر و معذّب از کنار طرح های نیمه تمام این آبادی که میان ۳ هزار طرح نیمه کاره مازندران گم اند، می گذریم تا روستاگردی کنیم.

قریه خوش طول و عرض و وسیعی ست. تا چشم کار می کند خانه های یک طبقه دارد و دکّان های قدیمی با ترازوهای دلبر.

آرامش موج می زند اینجا وقتی درهم می شود با نغمه گنجشکان و بوی آتش و تماشای توت های رسیده. حال این روستا اساساً قشنگ است. قشنگ مثل کودکان کم سالی که زیر بید مجنون، دست به کمر به غریبه ها سلام می کنند. مثل بازی قدیمی که بچه های جدید دنباله اش را گرفته اند؛ «چلیک مارکا».

دور می زنیم. پیرمردی لنگ لنگان با عصا دور می شود. نان های پخته منتظر مشتری و آسمان بشدت آبی و سایه ها خُنک اند.

کسی بساط سَم پاشی را گوشه مزرعه اش عَلَم می کند و آنوقت است که نمی شود به امنیت غذایی و محصولات کمیاب ارگانیک فکر نکرد. به آفت کُش هایی که دارند درختان باردار را نجات می دهند و بجایش ارگانیسم مصرف کننده ی بی نوا را می گذارند دمِ گیوتین.

در معیّت برگ های انگور و کاج های خوش اندام و غازهایی که دسته جمعی سَر می کنند، این روستای نجیب را سِیر می کنیم. تا باز می رسیم به پروژه نیمه کاره دیگری. «مجتمع مسکونی نیمه تمام ۱۸۲ واحدی».

وقت عکاسی تازه دستمان می آید طرح های ناتمام در یک راستا و مسیرند... ابرو بالا می دهیم از این کشفِ غم انگیزِ پُرافسوس!

طاقت مان طاق می شود و می پرسیم از هم، واقعاً چرا مسؤلین گاهی برای تغییر مزاج هم که شده روستاگردی نمی کنند!؟

وقتِ برگشتن، قطارِ مسافربری از چند قدمی مان رَد می شود و می ایستم به تماشا.

زیر لبی به آن که باید بشنود می گوییم: از صندلی هایتان کاش پیاده شوید و یک سَر بیایید تا ۸ کیلومتری مرکز استان. به دهاتِ پُرجمعیتِ کشاورزپرور. که برنج و گندم و مرکبات و سویاکاری شان حرف ندارد. بیایید به این روستای نیمه کاره عنایتی بفرمایید.

اگرچه دیگر خیلی دیر و دور شده است اما ماهفروجکی هایی که بیست سال صبر و انتظارشان را پیر کرده اند، هنوز به جاده چشم دارند. آدرس این است: مازندران، ساری، دهستان اسفیورد شوراب، روستای ماهفروجک.